In de navolgende zaak is de werknemer gedetacheerd in Suriname en aldaar arbeidsongeschikt geraakt. De vraag rijst vervolgens of de werknemer verplicht kan worden om in Nederland te re-integreren.
Feiten en omstandigheden
Werknemer is per 12 april 2010 voor onbepaalde tijd in dienst getreden bij Werkgever in de functie van hoofduitvoerder waterbouw. Partijen hadden daartoe een arbeidsovereenkomst gesloten. Bij deze arbeidsovereenkomst hoort een ‘Aanvullend contract buitenland’. Dat laatste stuk houdt onder meer in:
‘In aanvulling op, c.q. in afwijking van, het bepaalde in de Arbeidsovereenkomst onbepaalde tijd, zijn werkgever en werknemer het volgende overeengekomen voor de periode dat werknemer werkzaam is in Suriname:
(…)
C. Huisvesting
Werkgever zal de kosten dragen van lokale huisvesting (…) voor de werknemer, voor de maximale periode van 3 jaar tot een maximum huurprijs van € 750,- per maand;
(…)’.
Werknemer heeft voor Werkgever op twee verschillende locaties in Suriname werkzaamheden verricht. Werkgever heeft hem op 12 november 2012 een voorstel voor een vaststellingsovereenkomst doen toekomen met als doel tot beëindiging van het dienstverband te komen. Partijen hebben daarna onderhandeld maar zijn niet tot overeenstemming gekomen. Werknemer heeft zich op 4 april 2013 wegens spanningsklachten ziek gemeld.
Met ingang van 24 juni 2013 heeft Werkgever de loonbetaling aan Werknemer stopgezet, omdat Werknemer niet zou meewerken aan zijn re-integratie.
Vordering Werknemer en verweer Werkgever
Werknemer vordert doorbetaling van zijn loon totdat op rechtsgeldige wijze een einde zal zijn gekomen aan het dienstverband. Werkgever verweert zich tegen deze vordering door te stellen dat Werknemer heeft geweigerd mee te werken aan zijn verhuizing naar Nederland. Volgens Werkgever kan de re-integratie niet in Suriname plaatsvinden en zijn de voorwaarden om de integratie succesvol te laten verlopen in Nederland gunstiger.
Oordeel gerechtshof
Het gerechtshof volgt het verweer van Werkgever niet. Zo is het gerechtshof van oordeel dat in onvoldoende mate is gebleken dat Werknemer heeft geweigerd passende arbeid te verrichten of mee te werken aan redelijke voorschriften die erop zijn gericht om hem in staat te stellen passende arbeid te verrichten. In dit verband is voor het gerechtshof van belang dat Werkgever aan Werknemer slechts in algemene bewoordingen de instructie heeft gegeven terug te keren naar Nederland zonder daarbij te wijzen op door Werknemer aldaar te verrichten passende arbeid, laat staan dat hem concreet werd voorgehouden waaruit deze passende arbeid zou bestaan. Werkgever heeft dan ook op geen enkele wijze aangegeven hoe zij denkt tot re-integratie van Werknemer in Nederland te komen. Zij wijst er slechts op – zonder nadere toelichting – dat er voor Werknemer in Suriname geen adequate mogelijkheden zijn om te re-integreren. De instructie om naar Nederland te verhuizen kan dan ook, alleen al vanwege het ontbreken van een deugdelijke toelichting, niet worden gezien als een redelijke instructie die erop is gericht om Werknemer in staat te stellen om passende arbeid te verrichten in het kader van zijn re-integratie.
Het gerechtshof concludeert dan ook dat Werkgever ten onrechte de loonbetaling aan Werknemer heeft stop gezet.
Bron: Gerechtshof Amsterdam 23 september 2014, ECLI 2014:3971
Dit artikel is geschreven door de sectie Arbeidsrecht van Diepen van der Kroef Advocaten en het verscheen ook op Flexnieuws.
